ΘΕΡΜΗ ΙΚΕΣΙΑ Αγ. Νίφωνος, επισκ. Κων/νής (3)
Άστραψε τότε γύρω του ένα φως απ΄τον ουρανό κι η όσφρησή του πλημμύρισε από μιάν άρρητη ευωδία.
Έξαφνα εμφανίζεται ο Κύριος Ιησούς Χριστός και του λέει με οικειότητα: -Χαίρε Νήφων!
Ας αγάλλεται το πνεύμα σου, ας σκιρτά η καρδιά σου κι ας ευφραίνονται οι αισθήσεις σου, γιατί εγώ θα σε σώσω. Πανηγύριζε λοιπόν!
Έδωσα εντολή στους αγίους αγγέλους να σε θυμούνται πάντα σε όλες τις θυσίες που προσφέρουν ακατάπαυστα στον Πατέρα μου.
Καθώς λοιπόν εσύ θυμάσαι στις προσευχές σου τις άγιες δυνάμεις, ένα-ένα τάγμα χωριστά, έτσι και κάθε μία απ΄αυτές, μνημονεύει το όνομά σου και δέεται στον Πατέρα μου – που ευφραίνεται στην αγγελική τους ευωδία- για να σε λυτρώσει απ΄τα τεχνάσματα του διαβόλου.
Μου χρωστάς λοιπόν ευγνωμοσύνη, γιατί σου έκανα κι αυτή τη χάρη. Χαίρε λοιπόν!
Και λέγοντας αυτά τα λόγια ο Κύριος ανέβηκε ένδοξα στους ουρανούς.
Ενώ ο δίκαιος νιώθοντας άρρητη ηδονή απόμεινε να κοιτάζει στα ύψη ψιθυρίζοντας:
ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ
Άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Ιησούς Χριστός,
ο Υιός του Πατρός, «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου».
Ευλογημένος «ο υπερύμνητος και υπερυψούμενος εις τους αιώνας»,
το θείον απαύγασμα του Θεού Πατρός.
Είσαι ένα με τον άναρχο Πατέρα που σε γέννησε αρρεύστως πριν από τους αιώνες
«ο αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον», το πανευφρόσυνο κάλλος.
Δόξα σοι, Θεέ μου, μεγάλε και φοβερέ, που σ΄ευλαβούνται τα πάντα,
που σε τρέμουν τα σύμπαντα, που ευφραίνεις τα πέρατα!
Είσαι η αθάνατη αγάπη του Πατέρα, το πολύχυμο κλαδί, το κατάφορτο απ΄όλα τ΄αγαθά.
Μ΄ένα σου νεύμα σείεις του μοχλούς της γης.
Φαιδρύνεις τα πρόσωπα των αγγέλων με το έλαιο της αγάπης σου.
Είσαι η ανάπαυση του Παρακλήτου.
Είσαι ο Θεός μου και άνθρωπος, ο ένας, αλλά και διπλός,
το φοβερό γέννημα, ο ωραίος των ωραίων, ο άγιος των αγίων,
ο αχώρητος και ακατάληπτος. Δόξα σοι!...
Συ κυριαρχείς από την ανατολή ως την δύση
κι ως τα πέρατα της γης και τ΄ουρανού, ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα,
ο Θεός, που συγκρατείς ολόκληρη την κτίση, ορατή και αόρατη,
που χαλινώνεις και κυβερνάς,
που τρέφεις και ποτίζεις όλα τ΄αμέτρητα γεννήματα της παντοδυναμίας σου!
Θ΄ανοίξω το στόμα μου και θα σου μιλήσω σοφέ και αιώνιε Θεέ,
νεουργέ, άρρητε, ανέγγιχτε, αψηλάφητε, νου, Λόγε, ειρήνη, γλυκύτητα,
ευωδία, χάρη, μαργαριτάρι, αστέρι, αυγή, λαμπερέ, θεμέλιε, ακατάληπτε,
φως, άβυσσε αβύσσων, πλούσιε που φτώχυνες, δύναμη, ισχύς, εξουσία,
άναρχε, χορηγέ της ζωής, Πλάστη, τεχνουργέ, εφευρέτη, ακλόνητε,
που ανορθώνεις και γκρεμίζεις, που σοφίζεις και μωραίνεις, παντοκράτορα, εξουσιαστή, νυμφίε!
Χαίρε, συ που μας δώρησες καινούργιο ουρανό και καινούργια γη!
Πώς να σε ονομάσω, ποιητή και δημιουργέ των αιώνων?
Πώς να σε προσφωνήσω, ω άμετρη αγάπη του Πατέρα?
Πώς να να σε αποκαλέσω, εσένα που κρατάς στη χούφτα σου τη φτωχή μου πνοή?
Άγιε, τρισάγιε, σε δοξολογώ!... Αμήν!...
ο Υιός του Πατρός, «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου».
Ευλογημένος «ο υπερύμνητος και υπερυψούμενος εις τους αιώνας»,
το θείον απαύγασμα του Θεού Πατρός.
Είσαι ένα με τον άναρχο Πατέρα που σε γέννησε αρρεύστως πριν από τους αιώνες
«ο αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον», το πανευφρόσυνο κάλλος.
Δόξα σοι, Θεέ μου, μεγάλε και φοβερέ, που σ΄ευλαβούνται τα πάντα,
που σε τρέμουν τα σύμπαντα, που ευφραίνεις τα πέρατα!
Είσαι η αθάνατη αγάπη του Πατέρα, το πολύχυμο κλαδί, το κατάφορτο απ΄όλα τ΄αγαθά.
Μ΄ένα σου νεύμα σείεις του μοχλούς της γης.
Φαιδρύνεις τα πρόσωπα των αγγέλων με το έλαιο της αγάπης σου.
Είσαι η ανάπαυση του Παρακλήτου.
Είσαι ο Θεός μου και άνθρωπος, ο ένας, αλλά και διπλός,
το φοβερό γέννημα, ο ωραίος των ωραίων, ο άγιος των αγίων,
ο αχώρητος και ακατάληπτος. Δόξα σοι!...
Συ κυριαρχείς από την ανατολή ως την δύση
κι ως τα πέρατα της γης και τ΄ουρανού, ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα,
ο Θεός, που συγκρατείς ολόκληρη την κτίση, ορατή και αόρατη,
που χαλινώνεις και κυβερνάς,
που τρέφεις και ποτίζεις όλα τ΄αμέτρητα γεννήματα της παντοδυναμίας σου!
Θ΄ανοίξω το στόμα μου και θα σου μιλήσω σοφέ και αιώνιε Θεέ,
νεουργέ, άρρητε, ανέγγιχτε, αψηλάφητε, νου, Λόγε, ειρήνη, γλυκύτητα,
ευωδία, χάρη, μαργαριτάρι, αστέρι, αυγή, λαμπερέ, θεμέλιε, ακατάληπτε,
φως, άβυσσε αβύσσων, πλούσιε που φτώχυνες, δύναμη, ισχύς, εξουσία,
άναρχε, χορηγέ της ζωής, Πλάστη, τεχνουργέ, εφευρέτη, ακλόνητε,
που ανορθώνεις και γκρεμίζεις, που σοφίζεις και μωραίνεις, παντοκράτορα, εξουσιαστή, νυμφίε!
Χαίρε, συ που μας δώρησες καινούργιο ουρανό και καινούργια γη!
Πώς να σε ονομάσω, ποιητή και δημιουργέ των αιώνων?
Πώς να σε προσφωνήσω, ω άμετρη αγάπη του Πατέρα?
Πώς να να σε αποκαλέσω, εσένα που κρατάς στη χούφτα σου τη φτωχή μου πνοή?
Άγιε, τρισάγιε, σε δοξολογώ!... Αμήν!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου