Tην Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου
πανηγυρίζει η Εκκλησία μία ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΣΠΟΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ,
την εορτή της Μεσοπεντηκοστής.
Eίναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα.
Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτασίμων ημερών.
Η εορτή καθιερώθηκε σε ανάμνηση της διαμονής των Ιουδαίων στην έρημο,
όταν πορεύονταν από την γη της Αιγύπτου
στην γη της Επαγγελίας, και την γιόρταζαν πανηγυρικά.
Όπως όλες οι εορτές της Παλαιάς Διαθήκης, έτσι και αυτή είχε συμβολικό χαρακτήρα.
Το πρωί γίνονταν θυσίες ολοκαυτωμάτων, ενώ οι Ιερείς έφερναν νερό με κρασί,
που το έχυναν πάνω στο θυσιαστήριο.
Αυτό συμβόλιζε την έκχυση των δωρεών του Αγίου Πνεύματος, αλλά και το νερό που θαυματουργικά έπιναν οι Ισραηλίτες στην έρημο.
Έπειτα την πρώτη ημέρα του εορτασμού άναβαν λυχνίες στην αυλή των γυναικών στον Ναό,
με την εσπερινή θυσία, που φαίνονταν σε ολόκληρη την πόλη.
Και τα δύο αυτά γεγονότα αναφέρονταν στον Χριστό, γιατί εκείνος ήταν που έδινε νερό κατά την πορεία τους στην έρημο -“έπινον γαρ εκ πνευματικής ακολουθούσης πέτρας, η δε πέτρα ήν ο Χριστός”- αλλά ο Ίδιος ήταν και η φωτεινή νεφέλη κατά το “οι Πατέρες ημών πάντες υπό τη νεφέλην ήσαν, πάντες δια της θαλάσσης διήλθον και πάντες εις τον Μωϋσήν εβαπτίσαντο εν τη νεφέλη και εν τη θαλάσση”.
Ο Χριστός έκανε αισθητή την παρουσία Του στο ιερό
διδάσκοντας τον λαό “τής εορτής μεσαζούσης”.
Εκεί διακήρυξε:
καθώς είπεν η γραφή,
ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος» (Ιω. 7, 37-38).
«Εγώ ειμί το Φως του κόσμου·
ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία,
αλλ΄ έξει το Φως της ζωής» (Ιωάν. η΄ 12).
«Εγώ ειμί η Αλήθεια» (Ιωάν. Ιδ΄ 6)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου