ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ

«ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ»

Αποτυπώσεις στο χαρτί ενός «γνωστού-άγνωστου» 18χρονου

Λένε μιά εικόνα είναι σαν 1.000 λέξεις... Μιά λέξη όμως τί είναι? «Κατασκήνωση»: μιά λέξη και όμως χίλια συναισθήματα... Η μαμά αγωνιά να ετοιμάσει τα απαραίτητα, με το πλυντήριο ν΄αγκoμαχά και το σίδερο να έχει πάρει φωτιά... Το σακίδιο παραγεμίζεται μέχρι τα μπούνια και οι κάλτσες ξεχύνονται από τις παράπλευρες τσέπες! Η μεγάλη μέρα φτάνει και η καρδιά σκυρτά... 14 μέρες, 2 εβδομάδες ζωής κοντά στη ΖΩΗ του Ιησού μας... Οι γνώριμες φατσούλες λίγες αρχικά, με τα χρόνια χαράζονται στην καρδιά θησαυρός αιώνιος. Και αυτή η μυρωδιά.....! Η μυρωδιά κατασκήνωσης που σαν γεμίζει τα πνευμόνια σου οξυγόνο, πεύκο, χώμα, φύση, ζωή, ΘΕΣ ΚΙ ΑΛΛΟ...! Η παρουσία του Θεού είναι αυτόδηλη όταν η καρδιά ανοίγει... Και αυτό κάνει η κατασκήνωση, ξανοίγει την καρδιά σαν την καρδιά του μαρουλιού. Η αγάπη αναβλύζει στην κατασκήνωση και η ΚΟΙΝΩΝΙΑ τόσο με τους ανθρώπους όσο και με το Θεό είναι απαράμιλλα αυθεντική και άμεση... Δε λείπουν το δίχως άλλο, τα μπάνια, οι σκανταλιές, η πλάκα και το παιχνίδι... Όλα εναρμονίζονται κάτω από τη στοργή του Κυρίου. Κάθε τί όμως με αρχή έχει και τέλος και τότε ανέρχεται το αντιφατικότερο συναίσθημα: Η ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ κεντά στην καρδιά μας το διττό αυτό συναίσθημα. Λύπη για το τέλος της κατασκήνωσης, χαρά δε για την επανείσοδό μας στο στοίβο της ζωής εφοδιασμένοι πλέον με εφόδια πλούσια: ψυχή ανάλαφρη, σκέψεις καθαρές, σώμα γερό, πνεύμα χαρούμενο, άνθρωποι καινοί.. Άνθρωποι ζωντανοί!!!! Αυτά μου έρχονται στο νου μου όταν ακούω τη λέξη «κατασκήνωση», κι όμως αδυνατούν να περιγράψουν το ευλογημένο αυτό έργο των ομαδαρχών μας και των παραγόντων που επικουρούν αδιαλλείπτως. Σε ευχαριστώ Θεέ μου, που μου επέτρεψες να πλαγιάσω μέσα στην αγκαλιά σου όλες αυτές τις μέρες.... Σε ευχαριστώ που μου δίνεις την μνήμη και να τα θυμάμαι..... Και τότε το συναίσθημα με πιάνει...... Χαρμολύπη..... η κατασκήνωση τελείωσε για μένα....