ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ VS ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ

«Οικουμενιστές» - «Αντι-οικουμενιστές» και ο εύκολος δρόμος της λογικής.

Ακούω, διαβάζω, παρατηρώ, αντιλαμβάνομα, αισθάνομαι : λόγια, απόψεις, αντιπαραθέσεις, και φυσικά συναισθήματα που πηγάζουν από τα παραπάνω. Λογική, επιχειρήματα και κυρίως κρίσεις, παίρνουν την θέση της Πίστης και ενίοτε και αυτής της Ίδιας της Αγάπης.

Άδολες πράξεις ή μή – αδελφών, συνανθρώπων, ιερωμένων, απαιτούν εναγωνίως από το δικό μας «εγώ» (το υγιές, το αντικειμενικό, το φωτισμένο, το απρόσβλητο, το απαθές!) μιά εξήγηση, έναν σχολιασμό, μιά τοποθέτηση, μιάν απολογία ! Αυτό το «εγώ» που κράζει για μία ταμπέλα, για έναν χαρακτηρισμό σε κάθετι που συμβαίνει γύρω μας, γιατί έτσι έμαθε και έτσι του αρέσει!

Λόγια αγίων ανθρώπων χρησιμοποιούνται καθημερινά για την υποστήριξη των κρίσεων αυτού του «εγώ» του αλάνθαστου (επί παντός επιστητού), με διάθεση αντιπαράθεσης, επίδειξης «πίστης» και «σοφίας», παραβλέποντας την διάθεση της καρδίας των λεγομένων αυτών των Αγίων ανθρώπων που δεν είναι άλλη από την ΑΓΑΠΗ και όχι η κριτική και η κατάκριση!!!! Μιά σημαντική και ουσιαστική λεπτομέρεια που αλλάζει το νόημα των ίδιων λόγων των Αγίων και των δικών μας: Ο ΣΚΟΠΟΣ για τον οποίο αυτά λέγονται: Οι μεν Άγιοι μιλάνε για να δικαιολογήσουν πράξεις και αδελφούς, για να υποστηρίξουν την ΑΓΑΠΗ (μέσω των καλών λογισμών) και την διαφορετικότητα της κάθε σκέψης, του κάθε χαρακτήρα, της κάθε ανθρώπινης ψυχής (όπως ακριβώς επιθυμούμε και προσευχόμαστε να κάνει ο Ουράνιος Πατέρας μας κατά την ημέρα της κρίσης για εμάς)

ενώ εμείς μιλάμε με τα ίδια ακριβώς λόγια για να δικαιολογήσουμε το «ΕΓΩ» μας, τις δικές μας γνώσεις, απόψεις, τοποθετήσεις, κρίσεις αλλά περισσότερο για να δικαιολογούμε τις ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΙΣ ΜΑΣ. (ελπίζω πως κάποτε θα έρθει η ώρα που όλοι μας θα μάθουμε εμπράκτως τί είναι αυτό που θα «ζυγίσει» περισσότερο σε έναν χριστιανό άνθρωπο από την ιεροκατάκριση!!! τις ειρωνείες, τους χλευασμούς, τις αντιλογίες και δεν συμμαζεύεται ....)

Τα δικά τους τα λόγια αφήνουν πάντα μία αίσθηση δικαίου για άλογες, αντικανονικές, (κατά την κρίση των πολλών) πράξεις και μας περνάνε αυτομάτως με την βάρκα της ΑΓΑΠΗΣ στην απέναντι όχθη, στην μεριά του αδελφού που δεν διαθέτει την δική μας «χριστιανική» άποψη και λογική.

Σε μία εποχή όπου η σιωπή έγινε συνώνυμη της αμάθειας, της συγκατάβασης και της πνευματικής ραθυμίας και όπου οι ταμπέλες, οι χαρακτηρισμοί και οι κατακρίσεις έχουν την τιμητική τους, σε μία εποχή όπου τα θεόπνευστα λόγια των Γραφών και των Αγίων του Θεού χρησιμοποιούνται όχι για την πνευματική μας ανάβαση και υπέρβαση του αρρωστημένου «εγώ» μας, αλλά για την «υπεράσπιση» των απόψεων των δικών μας, (σιγά μην δεν έχουμε γνώση, γνώμη και άποψη για όλα τα εκκλησιαστικά θέματα!!!! χαζοί είμαστε? !!!!)

σε μία τέτοια εποχή όπου τα βασανιστήρια του σώματος και η σταύρωση αντικαταστάθηκαν από τον ακήρυχτο πόλεμο της λογικής, ΑΣ ΚΡΑΖΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΩΣ «ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος»

απόσπασμα από το «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε...» Αθαν. Ρακοβαλή: “Σε κάποιον μοναχό που επηρεαζόταν από ζηλωτές σχετικά με το θέμα του μνημοσύνου του Πατριάρχου Δημητρίου: - Κάτσε να δεις. Ο Άγιος Ταράσιος Πατριάρχης Κων/λέως ήταν Άγιος? - Ήταν, αλλά και ο άλλος που του έκοψε το μνημόσυνο Άγιος ήταν και αυτός. - Κάτσε να δεις. Ωραία, ήταν Άγιος. Μπορεί αυτός να έβλεπε κάτι χειρότερο, οπότε για να το αποφύγει να έκανε αυτή την ενέργεια, και μπορεί να μην μπορούσε ούτε τους λόγους να αναφέρει. Ούτε τους λόγους γιατί από κει θα έβγαινε άλλο κακό. Όταν βλέπω κάποιον που είναι ευλαβής, πιστός, έχει καλή ζωή, έ τότε ρε παιδί μου, ας έχω και λίγη εμπιστοσύνη, δεν ξέρω εγώ τη δυσκολία του. Να βάζουμε και κανένα καλό λογισμό.»

Προσευχή στο Άγιο Πνεύμα

Ελθέ και σκήνωσον εντός μου και μείνε παντοτεινά διά να μεταβάλλεις την καρδίαν μου, και αφού εξαφανίσεις πάσαν αμαρτίαν, φέρε με την είσοδον σου πάσαν αρετήν. Σε παρακαλώ και ικετεύω, Ελθέ το φως το αληθινόν και ανέσπερο, η αιώνιος ζωή, ο αδαπάνητος θησαυτός των αγαθών. Ελθέ η προσμονή όλων όσων θέλουν να σωθούν. Ελθέ ο δυνατός, ο αόρατος , ο αψηλάφητος. Ελθέ Πνεύμα πάντοτε αμετακίνητο αλλά και διαρκώς ερχόμενο προς εμέ. Ελθέ το Πνεύμα, το περιπόθητον όνομα, που είναι αδύνατον να το γνωρίχωμε και πιό αδύνατον να το ονομάσωμε όπως είναι κατ΄ουσίαν. Ελθέ η αιώνιος χαρά, το στεφάνι το αμάραντο. Ελθέ διότι σε επόθησε και σε ποθεί η ψυχή μου Ελθέ μόνον εσύ σ΄εμένα που είμαι μόνος. Ελθέ Πνεύμα Άγιον, Πνεύμα πόθου και δημιουργέ του πόθου Ελθέ και σκήνωσον και μείνε εντός μου και μη χωρισθείς ποτέ από εμένα, διά να μεταβάλλεις και αγιάζεις και φωτίζεις την καρδίαν μου. Ελθέ Πνεύμα ομοούσιον και ομότιμον και ομόδοξον και ομόθρονον με τον Υιόν και τον Πατέρα και θεούς κατά χάριν απεργάζεσαι αυτούς που σε υποδέχονται. Ελθέ η πνοή μου η ζωή μου η παρηγοριά μου. Ελθέ η χαρά μου η απόλαυσης, ο θησαυρός των αγαθών, η υπομονή. Ελθέ Πνεύμα Άγιον, η αιωνία δόξα μου. ΑΜΗΝ.

Αγίου Συμεών του νέου Θεολόγου