Για χάρη της Αγάπης θυσιάζουμε ακόμα και τα Δικαιώματά μας του Αρχιμανδρίτου π. Αμβροσίου Γκουρβέλου | |
Αδελφοί μου, Βρισκόμαστε σήμερα στην Κυριακή τής Απόκρεω και στην έναρξη τής τρίτης εβδομάδος τού Τριωδίου. Η τρίτη Κυριακή τού Τριωδίου λαμβάνει την ονομασία της από την εντολή τής Εκκλησίας μας, να σταματήσουμε από αύριο να τρώμε κρέας, ώστε με την λευκή νηστεία τής εβδομάδος αυτής, τής Τυρινής όπως την ονομάζουμε, να εισέλθουμε περισσότερο προετοιμασμένοι στην αυστηρή νηστεία τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής. | |
Οι Άγιοι Πατέρες όρισαν επίσης την εβδομάδα αυτή να θυμόμαστε το γεγονός τής εξώσεως των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο. Ο Αδάμ και η Εύα έχασαν τον Παράδεισο λόγω τής παραβάσεως τής εντολής τού Θεού, να μη γευθούν ένα μόνο εκ των πολλών καρπών που άφθονα τούς προσφέρονταν στην Εδέμ. Και εμείς καλούμαστε να γευθούμε από όλα τα αγαθά πλην ενός. Ο Απόστολος Παύλος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα αναφέρεται στο θέμα τής νηστείας των τροφών λέγοντας ότι: «Βρώμα (δε) ημάς ου παρίστησι τω Θεώ: ούτε γαρ εάν φάγωμεν περισσεύομεν, ούτε εάν μη φάγωμεν υστερούμεθα». Δηλαδή ότι τη θέση μας μπροστά στο Θεό δεν την καθορίζει από μόνο του καί μόνον κάποιο φαγητό, γιατί ούτε με το να φάμε κερδίζουμε πνευματικά τίποτε ούτε με το να μη φάμε χάνουμε». Τα παραπάνω ειπώθηκαν από τον Απόστολο Παύλο σε σχέση με το πρόβλημα των ειδωλοθύτων, των τροφών, συνήθως κρεάτων, που προέρχονταν από θυσίες στα είδωλα και ειδικότερα ως απάντηση στο ερώτημα πού απασχολούσε και σκανδάλιζε πολλούς από τούς τότε χριστιανούς, αν δηλαδή έπρεπε να τρώγονται ή όχι τα ειδωλόθυτα. Ο Απόστολος Παύλος μέσα από το πνεύμα τής εν Χριστώ ελευθερίας τονίζει, ότι για το Θεό αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Όμως στην συνέχεια υπογραμμίζει, ότι αυτή η ελευθερία, όσων έχουν πλησιάσει πιο πολύ τον Χριστό, όσων έχουν προσεγγίσει περισσότερο το νόημα των θείων εντολών δεν πρέπει να γίνεται πρόσκομμα και σκανδαλισμός για όσους είναι πνευματικά ανώριμοι. Σημειώνει χαρακτηριστικά: «βλέπετε δε μήπως η εξουσία υμών αύτη πρόσκομμα γένηται τοις ασθενούσιν. εάν γαρ τις ίδη σε, τον έχοντα γνώσιν, εν ειδωλείω κατακείμενον, ουχί η συνείδησις αυτού ασθενούς όντος οικοδομηθήσεται εις το τα ειδωλόθυτα εσθίειν; και απολείται ο ασθενών αδελφός επί τη ση γνώσει, δι’ όν Χριστός απέθανεν. Ούτω δε αμαρτάνοντες εις τούς αδελφούς και τύπτοντες αυτών την συνείδησιν ασθενούσαν εις Χριστόν αμαρτάνετε. διόπερ ει βρώμα σκανδαλίζει τον αδελφόν μου, ου μη φάγω κρέας εις τον αιώνα, ίνα μή τον αδελφόν μου σκανδαλίσω». «Προσέχετε μόνο, μήπως το νόμιμο αυτό δικαίωμά σας γίνει εμπόδιο σ’ εκείνους που είναι αδύνατοι στην πίστη. Γιατί, αν ένας, ο οποίος είναι αδύνατος, ιδεί εσένα, που έχεις τη γνώση αυτή, να συμμετέχεις σε τραπέζι ειδωλολατρικού ναού, η συνείδησή του, αφού αυτός είναι αδύνατος, δε θα παρασυρθεί από το παράδειγμά σου και θα παρακινηθεί να φάει με λαθεμένη – λατρευτική αντίληψη το κρέας των ζώων πού έχουν προσφερθεί θυσία στα είδωλα; Kι έτσι, εξαιτίας τής κακής χρήσης τής δικής σου γνώσης, θα χαθεί ο αδύνατος αδελφός, για τον οποίο ο Xριστός πέθανε. Αμαρτάνοντας όμως έτσι έναντι των αδελφών και προξενώντας τραύματα στην συνείδησή τους, πού είναι αδύνατη, έναντι τού Xριστού αμαρτάνετε. Γι’ αυτό, λοιπόν, αν κάποιο φαγητό γίνεται αιτία να σκοντάψει σε θέματα τής πίστης ο αδελφός μου, τότε, όχι, δε θα φάω κρέας ποτέ, για να μην σκανδαλίσω τον αδελφό μου». | |
Αδελφοί μου, θα ήθελα να εστιάσουμε σε δύο σημεία: 1. Στην πνευματική ζωή υπάρχει η έννοια τής θυσίας τού δικαιώματος. Έχουμε δικαιώματα αλλά τα θυσιάζουμε για χάρη τής αγάπης. Στην εποχή μας όλοι μιλούν για δικαιώματα, μάχονται γι’ αυτά και ιδιαίτερα όταν τούς εγγίζουν. Ταυτοχρόνως η φιλαυτία και ο εγωϊσμός θριαμβεύουν στην κοινωνία μας. Τα δικαστήρια δεν προφθάνουν να εκδικάζουν μηνύσεις και πράξεις αντεκδίκησης. Η απομόνωση, η επιθετικότητα, η αδιαφορία για τον πλησίον, ακόμη και για τον φίλο ή για τον συγγενή αυξάνουν δραματικά. Και συ δεν τολμάς, να πεις κάτι. Η απάντηση είναι έτοιμη: «Είναι δικαίωμα μου, δεν έχω κι εγώ δικαιώματα;» Όσο πιο πνευματικά ζει ο άνθρωπος, όσο προσπαθεί να μιμηθεί τον Θεάνθρωπο Χριστό, τόσο εκούσια περιορίζει τα δικαιώματά του και ταυτόχρονα αυξάνει τις υποχρεώσεις του. Φθάνει κάποια στιγμή να θυσιάζει τα πάντα για την αγάπη. Τέτοιοι άνθρωποι θυσίας στερέωσαν οικογένειες, εδραίωσαν Εκκλησίες, ελευθέρωσαν πατρίδες, ευεργέτησαν πολυποίκιλα καί ποικιλότροπα την ανθρωπότητα. 2. Το δεύτερο σημείο που ήθελα να δούμε είναι, ότι οφείλουμε ως μέλη τής Εκκλησίας να εξετάζουμε την συμπεριφορά μας έναντι των συνανθρώπων μας καί ιδιαίτερα όσων λόγω ασθενούς συνείδησης ή έστω και εγωϊστικής προσωπικότητας ή λανθασμένης εικόνος περί των θεμάτων πίστης και ήθους, δυστυχώς σκανδαλίζονται. Για όποιον προκαλεί σκάνδαλο ο Χριστός ομιλεί με πολύ σκληρά λόγια. «Ουαί (αλίμονο) στον άνθρωπο δι’ ου το σκάνδαλον έρχεται». Διότι το σκάνδαλο ταλαιπωρεί την Εκκλησία και χάνονται ψυχές υπέρ ων Χριστός απέθανε. Πολλοί εξ ημών σκανδαλίζουμε με πολλούς τρόπους. Είτε με τα λόγια μας, είτε με την ζωή μας, είτε με την εμφάνισή μας, είτε με τη δειλία μας, είτε με την υποκρισία μας, είτε με την αρνητική παρουσία μας, είτε με την ένοχη απουσία μας και με τόσα άλλα. Δυστυχώς δε δίνουμε σημασία. Δεν το θεωρούμε αμαρτία. Δεν το εξομολογούμαστε καν, ούτε μετανοούμε γι’ αυτό. Και αν κάποιος μάς παρατηρήσει, επιρρίπτουμε την ευθύνη στην ανωριμότητα των άλλων. Όμως αλλιώς μάς διαμηνύει σήμερα στην περικοπή ο Απόστολος Παύλος. Αλλά και η παραβολή τής μελλούσης Κρίσεως, πού διαβάσαμε σήμερα, μάς υπογραμμίζει ότι θα κριθούμε με μέτρο την προς τον πλησίον αγάπη. Χωρίς να φθάσουμε στο άκρο τής υπερευαισθησίας, που οδηγεί σε πνευματική απραξία με το αγχώδες δίλημμα «μη κάνουμε αυτό ή το άλλο, μήπως και μήπως...», σε κάθε περίπτωση οφείλουμε νά βαδίσουμε με διάκριση και με αγάπη. | |
Αδελφοί μου, Στις ημέρες κυριαρχούν τόσο ο υπερτονισμός τών δικαιωμάτων όσο και η προβολή υπαρκτών ή ανυπάρκτων σκανδάλων. Και τα δύο είναι εκφράσεις τής ουσίας όλων των αμαρτιών, τής βάσης τού προπατορικού αμαρτήματος, που είναι ο εγωϊσμός. Ουσιαστικά ζω χωρίς Θεό μόνο για τον εαυτό μου. Η νηστεία τού κρέατος που την εβδομάδα αυτή συνιστάται και καλό είναι να την τηρήσουμε, ας αποτελέσει μία υπόμνηση μετανοίας και αλλαγής τρόπου ζωής. Να σκεφθούμε αυτά τα δύο σημεία που προβάλλονται στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα και να κατανοήσουμε πόσο θα βοηθήσουν την ζωή μας. Ας μάθουμε να θυσιάζουμε δικαιώματα, ας αναλαμβάνουμε υποχρεώσεις, ας προσέχουμε και ας προλαμβάνουμε τα ποικίλα σκάνδαλα. Ας ζήσουμε για τον Χριστό και για τούς άλλους, τοποθετώντας τους στην πρώτη θέση τής ύπαρξής μας. Και τότε θα καταλάβουμε, ότι ζούμε αυθεντικά και τη δική μας ζωή. Αμήν. | |
| |
26 Φεβ 2011
Για χάρη της Αγάπης, θυσιάζουμε ακόμα και τα Δικαιώματά μας.
23 Φεβ 2011
20 Φεβ 2011
Ο ΕΥΣΠΛΑΧΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ
Ο ΕΥΣΠΛΑΧΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ |
Πώς θα μετανοήσει κανείς? Πώς θ’ αρχίσει? Χρειάζεται να ξαποστάσει κατ΄αρχάς, να ξελαχανιάσει από το καθημερινό τρεχαλητό, το κυνηγητό της ηδονής, να στραφεί προς τα μέσα του, να κινηθεί από τη συνεχή ετεροπαρατήρηση στην αυτοπαρατήρηση, από το κουτσομπολιό των πάντων στη συνομιλία με τον άγνωστο εαυτό του. Να σκύψει λίγο μέσα του, να σκάψει εντός του, να δει τις δυνάμεις, τις δυνατότητες, τα όρια, τις αντοχές, τα δοθέντα τάλαντα. Χρειάζεται περισυλλογή, αυστηρός αυτοέλεγχος, επιείκεια και κατανόηση των άλλων. Να βρούμε τα ποσοστά της προσωπικής μας ευθύνης. Να μη τα ρίχνουμε εύκολα και γρήγορα πάντα μόνο στους άλλους. Απλά και ειλικρινά, τίμια και δίκαια πρέπει κι αξίζει να οδηγηθεί ο εαυτός μας, που συνηθίζει να ξεγλυστράει σαν χέλι, να παραδεχθεί την αμαρτωλότητά του. Να θελήσει γενναία, ηρωικά και παληκαρίσια ν΄αναχωρήσει ανεπίστροφα από την αμαρτία. Να μην επωάζει πιά μνήμες και φιλεπίστροφους λογισμούς στα πρότερα, τ΄άχαρα, τ΄αμαρτωλά, τ΄ανέντιμα της προηγούμενης ζωής. Όλ΄αυτά φυσικά γίνονται ελεύθερα και αυτοπροαίρετα και δεν υπάρχει κανένα νόημα σε κανενός είδους εξαναγκασμό. Ποτέ δεν επιτρέπεται να εκβιάσουμε κάποιον να εξομολογηθεί. Η εξομολόγηση εμπνέεται και είναι ιερό μυστήριο και πράξη ελευθερίας. Προηγείται της μετάνοιας η επίγνωση της αμαρτίας, η συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητος. Ακολουθεί η λύπη για την αμαρτία. Έπεται η εξομολόγηση, με καρδιά συντετριμμένη και πνεύμα τεταπεινωμένο, δέηση για συγχώρεση και άφεση και απόφαση υποσχετική για μόνιμη αποχή από το κακό. Ελεύθερα και αυτόβουλα επιλέγει ο αμαρτωλός τη μετάνοια και πλουτίζει από τ΄αγαθά της ειρήνης. Πάντα ιδιαίτερα με προβληματίζει ο λόγος ενός σύγχρονου, σοφού κι ενάρετου Αγιορείτου: Πολλοί εξομολογούνται, λίγοι μετανοούν! |
........................................................... |
Η μετάνοια θα πρέπει να υπάρξει σε αυτή τη ζωή. «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας». Η αναβλητικότητα είναι ένα από τα πιό πονηρά παιχνίδια του δαίμονα. Ο Γέροντας Τύχων ο Ρώσος ο Αγιορείτης έλεγε πολύ χαριτωμένα: Η κόλαση είναι καλά στρωμένη από «θα» ! Κατοικείται από ανθρώπους καλών προθέσεων και ωραίων, μακρυνών σχεδίων. Η μετάνοια επαναφέρει, επανορθώνει, ανορθώνει. Αν επιτρέπεται, όλα επιτρέπονται εκτός από την απελπισία. Ο δαίμονας επισταμένα εργάζεται να μας οδηγήσει στην απόγνωση. Αφού συνέχεια πέφτουμε στα ίδια και τα ίδια, ποιός ο λόγος να συνεχίσουμε ν΄αγωνιζόμαστε. Ο θεοφόρος άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέει : Καμμία αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη της αγάπης του Θεού. Όλα συγχωρούνται αρκεί ο άνθρωπος έγκαιρα κι έγκυρα να μετανοήσει. Ο μετανοών αμαρτωλός είναι πάντοτε συμπαθής, ο αμετανόητος πεισματάρης και θεληματάρης απομακρύνει τη θεία χάρη και βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Οι νηπτικοί πατέρες συνδυάζουν πάντοτε με τη μετάνοια την κατάνυξη, την οποία θεωρούν απαραίτητη όσο τ΄οξυγόνο. Ο άγιος Συμεών συνδυάζει την κατάνυξη με τα θερμά δάκρυα και την αγαθοεργία, διά των οποίων καθαίρεται ο άνθρωπος. Η κατανυκτική προσευχή έχει δάκρυα, αυτά όμως είναι άκοπα, θερμά και γλυκά. Δεν είναι αποτέλεσμα συναισθηματικών καταστάσεων και νοσηρών φαντασιών ενός στραπατσαρισμένου εγισμού και μιάς κακομοίρικης ψευδοαμαρτωλότητος και νόθας μηδαμινότητος. Όσο ο άνθρωπος αμαρτάνει σκληραίνει, πωρώνεται, δεν δακρύζει εύκολα. Όσο ο άνθρωπος μετανοεί, χύνει δάκρυα, σπάει ο πάγος, φανερώνεται η επίσκεψη της θείας χάριτος. |
.................................... |
Η περίοδος αυτή της αρχής του Τριωδίου είναι γεμάτη από βαθύ νόημα και περιεχόμενο ποιότητας σημαντικής και ουσίας εξαιρετικής. Οδηγεί τον πιστό σε ωφέλιμη περισυλλογή και μετάνοια. Κατάντησε η περίοδος αυτή η κατανυκτική και αγία, χώρα μακρυνή, έρημη από χάρη, που αναζητά τη χαρά στην πρόσκαιρη ηδονή, το ξεφάντωμα και το ξεγέλασμα, τη μασκοφορία και το ξενύχρι, την ασωτεία και την κραιπάλη. Ο άσωτος χοιροβοσκός σιωπηλά διδάσκει παρουσιάζοντας το οικτρό κατάντημά του. Νά τ΄αποτελέσματα της ανταρσίας, της φυγής, του ξενιτεμού, της ζωής δίχως περιορισμούς και φραγμούς. Η μετάνοιά του αποδεικνύεται από την άμεση αποφασιστικότητά του και τα λίγα λόγια που ετοίμασε να πει, δίχως αναλύσεις, περιγραφές και δικαολογίες. Λόγια λιγοστά, ειλικρινή, ατόφια, γνήσια κι εγκάρδια. Η καλή εξομολόγηση δεν θέλει φλυαρίες. Αρκεί το αληθινό ήμαρτον. Επιστρέφοντας αντικρύζει θέαμα απρόσμενο κι εξαίσιο. Από μακρυά βλέπει τον πατέρα του στο κατώφλι της εξώθυρας να τον αναμένει. Πού ήξερε ο πατέρας ότι εκείνη την ώρα θα επιστρέψει και τον περίμενε? Μά ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΕΝΕ. Τόση ήταν η αγάπη του. Λέγουν οι άγιοι πατέρες, η ευαγγελική αυτή περικοπή μόνο αν σωζόταν από όλο το ευαγγέλιο, αρκούσε για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η δε παραβολή δεν θα έπρεπε να λέγεται του άσωτου υιού αλλά του εύσπλαχνου πατέρα. Η μετάνοια έφερε από μακρυά κοντά τον άσωτο. Ο πατέρας εξέρχεται προς υπάντησή του. Δεν τον αναμένει ελεγκτικά, ακίνητος, αγέρωχος, αυστηρός. Βαδίζει προς το μέρος του. Θέλει να συντομεύσει, έστω και λίγο, όσο γίνεται, την τελευταία απόσταση. Ανοίγει την αγκαλιά του, τον αγκαλιάζει ανεπιφύλακτα, δίχως κανένα παράπονο, όχι απλά τον ασπάζεται, τον κατασπάζεται «και κατεφίλησεν αυτόν». Δεν τον λυπάται με οίκτο, δεν τον δυσκολεύει, δεν του θυμίζει το λάθος του, δεν του λέει πώς κατάντησε, δεν του μιλά για την αλλοίωση του. Αυτή η γενναία αρχοντιά του πατέρα είναι απαράμιλλη, ακαταγώνιστη, συνταρακτική, μοναδική και συναρπαστική. |
............................................... |
Για κάθε άσωτο υπάρχει μετάνοια και σωτηρία. Ο ουράνιος πατέρας πάντα αναμένει. Δεν κουράζεται να περιμένει. Δίνει πολλές ευκαιρίες γι΄αυτή τη σωτήρια επιστροφή. Ο Θεός θέλει όλους τους ανθρώπους να τους σώσει και να έλθουν σε επίγνωση. Δεν υπάρχει καμία αμαρτία που να μη συγχωρεί ο Θεός όσο μεγάλη κι αν είναι. |
|
Αποσπάσματα από του μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου «Ο όσιος τελώνης και ο άγιος άσωτος» |
|
Η Μετάνοια κατά τον Αγ. Ιωάννη της Κλίμακος
Η Μετάνοια κατά τον Αγ. Ιωάννη της Κλίμακος | |
| * Ανανέωσις του βαπτίσματος. * Συμφωνία με τον Θεό για νέα ζωή. * Οριστική αποχή από την αμαρτία. * Βαθιά συντριβή και ταπείνωσις. |
*Μόνιμη απομάκρυνσις από κάθε σωματική απόλαυση. *Διαρκής αυτoκατάκρισις. *Αδιαφορία για τα πάντα και ενδιαφέρον μόνο για τη σωτηρία της ψυχής σου. | |
| * Έργα αρετής αντίθετα προς τις προηγούμενες αμαρτίες. * Κάθαρσις της σκoτισμένης συνειδήσεως. * Θεληματική υπομονή όλων των θλίψεων, από ανθρώπους και από δαίμονες. * Αυτοτιμωρίες και συνεχείς ταλαιπωρίες της σάρκας. * Κάψιμο των αμαρτιών με τη φωτιά της αδιάλειπτης δακρύρροης προσευχής. |
13 Φεβ 2011
Η μέλλουσα ζωή
Η μέλλουσα ζωή |
- Γέροντα, γιατί το σώμα του νεκρού λέγεται «λείψανο»; - Γιατί είναι ό,τι μένει εδώ στην γη από τον άνθρωπο μετά τον θάνατο. Ο κυρίως άνθρωπος, που είναι η ψυχή, φεύγει στον Ουρανό. Στην μέλλουσα Κρίση θα αναστήση ο Θεός και το σώμα, για να κριθή με αυτό ο άνθρωπος, γιατί με αυτό έζησε και αμάρτησε. Στην άλλη ζωή όλοι θα έχουν το ίδιο σώμα – πνευματικό σώμα -, το ίδιο ανάστημα, και οι κοντοί και οι ψηλοί, την ίδια ηλικία, και οι νέοι και οι γέροι και τα μωρά, αφού η ψυχή είναι ίδια. Θα υπάρχη δηλαδή μια αγγελική ηλικία. - Γέροντα, στην άλλη ζωή όσοι θα είναι στην Κόλαση θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στον Παράδεισο; - Κοίταξε, όπως αυτοί που είναι την νύχτα έξω στο σκοτάδι βλέπουν όσους είναι μέσα σε ένα δωμάτιο φωτισμένο, έτσι και όσοι θα βρίσκωνται στην κόλαση θα βλέπουν όσους θα είναι στον Παράδεισο. Και αυτό θα είναι μεγαλύτερη κόλαση. Όπως πάλι όσοι την νύχτα είναι στο φως, δεν βλέπουν αυτούς που είναι έξω στο σκοτάδι, έτσι και αυτοί που θα βρίσκωνται στον Παράδεισο δεν θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στην κόλαση. Γιατί, αν έβλεπαν τους κολασμένους, θα πονούσαν, θα θλίβονταν για την ταλαιπωρία τους, και δεν θα απολάμβαναν τον Παράδεισο, αλλά εκεί «ουκ έστι πόνος...». Και όχι μόνο δεν θα τους βλέπουν, αλλά ούτε θα θυμούνται αν είχαν αδελφό ή πατέρα ή μητέρα, αν δεν είναι κι εκείνοι στον Παράδεισο. «Εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού» λέει ο Ψαλμωδός. Γιατί, άμα, τους θυμούνται, πως θα είναι Παράδεισος; Αυτοί μάλιστα που θα είναι στον Παράδεισο, θα νομίζουν ότι δεν θα υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, ούτε θα θυμούνται τις αμαρτίες που είχαν κάνει. Γιατί, αν θυμούνται τις αμαρτίες τους, δεν θα αντέχουν από φιλότιμο στην σκέψη ότι λύπησαν τον Θεό. Η ποσότητα πάλι της χαράς του καθενός στον Παράδεισο θα είναι διαφορετική. Άλλος θα έχη μια δαχτυλήθρα χαρά, άλλος ένα ποτήρι, άλλος μια ολόκληρη δεξαμενή. Όλοι όμως θα αισθάνωνται πλήρεις και κανένας δεν θα ξέρη το μέγεθος της χαράς, της αγαλλιάσεως, του άλλου. Τα κανόνισε έτσι ο Καλός Θεός, γιατί, αν γνώριζε ο ένας ότι ο άλλος έχει περισσότερη χαρά, δεν θα ήταν τότε Παράδεισος, επειδή θα υπήρχε το «γιατί εκείνος να έχη περισσότερη χαρά και εγώ λιγώτερη;». Δηλαδή καθένας θα βλέπη στον Παράδεισο την δόξα του Θεού ανάλογα με την καθαρότητα των οφθαλμών της ψυχής του. Η ορατότητα όμως δεν θα καθορισθή από τον Θεό, αλλά θα εξαρτηθή από την δική του καθαρότητα. – Γέροντα, μερικοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος. - Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος; Πως είναι δυνατόν οι νεκροί να μείνουν στην ανυπαρξία, αφού είναι ψυχές; Ο Θεός είναι αθάνατος και ο άνθρωπος είναι κατά χάριν αθάνατος. Επομένως αθάνατος θα είναι και στην κόλαση. Ύστερα τον Παράδεισο και την κόλαση τα ζη η ψυχή μας σε έναν βαθμό και από αυτήν την ζωή, ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Όταν κάποιος έχη τύψεις συνειδήσεως και νιώθη φόβο, ταραχή, άγχος, απελπισία, ή είναι κυριευμένος από μίσος, από φθόνο κ.λπ., τότε ζη την κόλαση. Ενώ, όταν μέσα του υπάρχη αγάπη, χαρά, ειρήνη, πραότητα, καλωσύνη κ.λπ., τότε ζη τον Παράδεισο. Όλη η βάση είναι η ψυχή, γιατί αυτή είναι που αισθάνεται και την χαρά και τον πόνο. Να, πήγαινε σε έναν πεθαμένο και πες του τα πιο ευχάριστα πράγματα λ.χ. «ήρθε ο αδελφός σου από την Αμερική» κ.λπ., δεν θα καταλάβη τίποτε. Αν του σπάσης τα χέρια, τα πόδια, πάλι δεν θα καταλάβη. Επομένως η ψυχή είναι που αισθάνεται. Αυτά όλα δεν τους προβληματίζουν; Ή, ας υποθέσουμε, βλέπεις ένα ωραίο, ένα ευχάριστο όνειρο, χαίρεσαι, χτυπάει γλυκά η καρδιά σου και δεν θέλεις να τελειώση. Ξυπνάς και στενοχωριέσαι, γιατί ξύπνησες. Ή βλέπεις ένα άσχημο όνειρο, ότι έπεσες λ.χ. και έσπασες τα πόδια σου, και υποφέρεις, κλαις. Από την αγωνία σου ξυπνάς με δάκρυα στα μάτια, βλέπεις ότι δεν έπαθες τίποτε, και λες: «Ευτυχώς όνειρο ήταν!». Δηλαδή συμμετέχει η ψυχή. Από ένα άσχημο όνειρο υποφέρει κανείς περισσότερο από ό,τι στην πραγματικότητα, όπως και ο άρρωστος υποφέρει πιο πολύ την νύχτα απ’ ό,τι την ημέρα. Έτσι και όταν πεθάνη ο άνθρωπος, αν πάη στην κόλαση, θα είναι πιο οδυνηρό. Σκεφθήτε να ζη κανείς ένα αιώνιο εφιαλτικό όνειρο και να βασανίζεται αιώνια! Εδώ δεν μπορείς να αντέξης για λίγα λεπτά ένα άσχημο όνειρο, άντε τώρα αιώνια – Θεός φυλάξοι – να είσαι μέσα στην θλίψη. Γι’ αυτό καλύτερα να μην πάμε στην κόλαση. Εσείς τι λέτε; - Τόσον καιρό, Γέροντα, κάνουμε αγώνα να μην πάμε στην κόλαση· λέτε, εκεί να καταλήξουμε; - Αν δεν έχουμε μυαλό, εκεί θα πάμε. Εγώ εύχομαι ή όλοι στον Παράδεισο ή κανένας στην κόλαση... Καλά δεν λέω; Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε. Ο Θεός να φυλάξη, όχι μόνον άνθρωπος, αλλά ούτε πουλί να μην πάη στην κόλαση. Ο Καλός Θεός ας μας δώση καλή μετάνοια, για να μας βρη ο θάνατος σε καλή πνευματική κατάσταση και να αποκατασταθούμε στην Ουράνια Βασιλεία Του. Αμήν. |
Γέρων Παΐσιος «Η ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ» |
|
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)