Πόσα πράγματα άραγε χάνουμε καθημερινά?

Ο βιολιστής στο μετρό...

Ουάσιγκτον, Σταθμός του μετρό.

Ένα κρύο πρωινό τον Γενάρη του 2007.Έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Στο διάστημα αυτό,περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό,οι περισσότεροι καθ’οδόν για τη δουλειά τους.Μετά από 3 λεπτά ένας μεσήλικας πρόσεξε ότι κάποιος έπαιζε μουσική. Βράδυνε το βήμα του,σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του.

4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της.

6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά.

10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει τον βιολιστή. Τελικά η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα πίσω. Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς τα πίεζαν να προχωρήσουν.

45 λεπτά: ο μουσικός συνέχισε να παίζει. Μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει. Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό τους. Συγκέντρωσε συνολικά 32 δολάρια.

1 ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος αναγνώρισης. Κανείς δεν το ‘ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο. Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολαρίων. Δύο μέρες νωρίτερα, Joshua Bell γέμισε ασφυκτικά ένα θέατρο στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολάρια.

Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Ο Joshua Bell έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στα πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το ερώτημα που προέκυψε: σε ένα ουδέτερο περιβάλλον και σε ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά; Σταματούμε για να την απολαύσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά πλαίσια;

Ένα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι: Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν’ ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά όργανα… πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε;

Αλήθεια πόσο μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά
τρέχοντας σαν άλογα κούρσας και
καταναλώνοντας τον χρόνο χωρίς να τον βιώνουμε?
Ποιος θα χαλαλίζει χρόνο για να δει...να ερευνήσει...να θαυμάσει ή να απορρίψει...ένα έργο τέχνης...μια ομορφιά που βρίσκει στο διάβα του?Ποιος άραγε θα χαλάλιζε χρόνο να σκεφτεί ακόμα πράγματα για τον εαυτό του?Με τον καιρό πάψαμε να ενδιαφερόμαστε για την λεπτομέρεια...πάψαμε να νοιαζόμαστε για τη στιγμή κι όλα 'γιναν αποκοπής με το κιλό και με το μέτρο.Γίναμε παρατηρητές της ζωής μας σαν να μην αφορά εμάς...αλλά να αφορά κάποιους άλλους.Σαν σε view master σε οθόνες της τηλεόρασης παρατηρούμε να περνά καρέ-καρέ...στιγμή-στιγμή η ζωή μας.Όμως κι αν οι στιγμές άδειασαν με τα χρόνια...δεν φταίνε οι στιγμές..οι ζωές μας άδειασαν!

 
Πριν λιποψυχήσουν οι στιγμές...λιποψυχεί το φρόνημα κι η θέληση μας να παραμείνουμε άνθρωποι με νόηση βούληση...στοχαστές του άγνωστου και θαυμαστές του ωραίου. Άνθρωποι ανυπότακτοι στην σπατάλη μιας ύπαρξης χωρίς νόημα κι ομορφιά.

Το λέω στους φίλους μου θα το πω και εδώ..
κάθε μέρα πρέπει να βρίσκουμε χρόνο και γωνιά
να σκεφτούμε 3 πράγματα...

από πού ήρθαμε?
ποιοί είμαστε?
πού θα πάμε?

"Κλεμμένο" από τον ΣΥΛΛΕΚΤΗ ΣΤΙΓΜΩΝ