Κόσμος VS Κοινωνία προσώπων
ΔΙΑΚΡΙΣΗ, ΑΓΑΠΗ, ΙΕΡΟΚΑΤΗΓΟΡΙΑ, ΦΘΟΝΟΣ.
Ποια μάνα (ιερωσύνη) έπνιξε τα μωρά παιδιά της δίνοντας τους να μασουλήσουν τα υπέροχα παϊδάκια που μαγείρεψε (λόγος Θεού), από την πολλή της αγάπη?
Ήταν αυτή η αγάπη που δεν της επέτρεψε να καταλάβει πως το φαγητό αυτό προορίζεται για μεγαλύτερες ηλικίες με δόντια γερά και νου ώριμο?
Ήταν το τεμπελιό της να ετοιμάσει μια κρεμούλα για τα μωρά της?
Ήταν το θολωμένο της μυαλό από τις πολλές ευθύνες και την κούρασή της?
Όπως και να΄χει το έγκλημα το διέπραξε……….. από την πολλή της αγάπη και τον υπερβάλλοντα ζήλο σαν μαγείρισσα ή σαν ….μάνα ας πούμε!
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα στην ελληνική σκηνή! Οι μεν μιλάνε κινέζικα (κοινωνοί Θεού και ανθρώπων), οι δε αλαμπουρνέζικα (κοινωνική δικαιοσύνη) και νομίζουν πως «επικοινωνούν»!
Και βγάζουν και συμπεράσματα!!!! Και κρίσεις και κατακρίσεις !!! Και διχάζουν τον λαό του Θεού, που παρακολουθεί τα δρώμενα, και που δεν έχουν όλοι την ίδια πνευματική ηλικία για ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ...… τα ακατανόητα!
Τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια και οι εξηγήσεις, οι επεξηγήσεις, τα ονόματα και οι επιθετικοί προσδιορισμοί περιττά και ανώφελα. Ο νοών νοείτω και όποιος από τους κοινωνούς της κοινωνίας προσώπων της Εκκλησίας μας δεν έχει λόγο ΑΓΑΘΟ να πει, ή έστω λόγο ΨΥΧΙΚΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ για τα υπόλοιπα μέλη του σώματος του Χριστού,
κατά την άποψή μου καλύτερα να μην μιλάει καθόλου. Ή……. Ας περιμένει τουλάχιστον την κοσμική δικαιοσύνη να κρίνει όπως αυτή έστω γνωρίζει.
Αρκετά πιά !!! 2012 χρόνια έχουμε μία Εκκλησία κατατρεγμένη πλημμυρισμένη και γιγαντωμένη από το αίμα των μαρτύρων και των Αγίων, αλλά τότε είχαμε να κάνουμε με σταυρούς, με λιοντάρια, με δηλωμένους αντίχριστους.
Σήμερα έχουμε τον λόγο του Θεού!!!!! Να τον χρησιμοποιούμε ΑΔΙΑΚΡΙΤΑ και να θανατώνουμε ψυχές αγωνιζομένων χριστιανών ή στην καλύτερη περίπτωση να δηλητηριάζουμε τον νου και την καρδιά και των εντός και των εκτός της Εκκλησίας μας!
Κι όσο για μας τους καταλερωμένους και κατακυριευμένους από τα πάθη μας Χριστιανούς, που όμως δεν απελπιζόμαστε και συνεχίζουμε αδιαλλείπτως τον αγώνα εναντίον τους –ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα- έχω μία παραίνεση :
- Ας αφήνουμε να πέφτει και κάτι τις κάτω! δεν είναι αμαρτία, μπορεί να αποδειχθεί και σωτήριο! (Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται)
- Ας μην έχουμε για όλους και για όλα τα θέματα και άποψη…ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με πολέμιους της Εκκλησίας του Χριστού (Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών)
- Ας ΕΝΤΕΙΝΟΥΜΕ την επικοινωνία μας με τον Κύριο, με δάκρυα και συντριβή.
- Και τέλος ας βγάλουμε τα γυαλιά της μυωπίας που κάποιοι από εμάς φοράνε, και ας κοιτάμε κοντά, πολύ κοντά, ΜΕΣΑ ΜΑΣ. Ας δώσουμε την μάχη να γίνουμε καλύτεροι χριστιανοί και ποιός ξέρει………. Ίσως «αποκτώντας την εσωτερική ειρήνη, χιλιάδες να βρουν κοντά σου τη σωτηρία» Σ. Σάρωφ
Συμπερασματικά:
Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν,
μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων.
